Teenheat, the Barbara Farmers, the Frantic V. Everyone was there.
Το garage punk συγκρότημα με τα πλασματάκια της και τον τραγουδιστή "Jack Black" με το μακρύ μπουκλωτό μαλλί bopping up and down, μεταδίδοντας το μπιτ σαν ηλεκτροσόκ. Το 60's garage συγκρότημα με τη σκερτσόζικη διάθεση και τον μπασίστα-γόη να τραβάει την προσοχή. Και το τελευταίο support (but not the least) με τους sharp looking Έλληνες "Blues Brothers" και τον keyboard-ίστα με το "exotic phantom" στιλ του, σταθερή αξία της ελληνικής garage σκηνής.
Οι γερο-μάστορες του ροκ εν ρολ είχαν και τη γκρούπι τους μαζί, την αντίστοιχη "γερο-λύκαινα" με την ίδια-απ'τα παλιά-εκρηκτική πλατίνα στο μαλλί της να χορεύει το shake με 80's χροιά πίσω απ'την κουίντα. Οι φωτογράφοι σαν αγέλη ψαριών κατευθύνονταν απ'τα χρωματιστά φώτα και παρασύρονταν απ'την πιο ηλεκτρική πόζα, σκοντάφτοντας ο ένας πάνω στον άλλο όπως ακριβώς έκανε και το ξέφρενο κοινό πίσω από τα κάγκελα.
Οι κλασικοί πάνκηδες δεν έλειπαν απ'τις μπροστινές σειρές, τιμώντας για μια ακόμη φορά, for old time's shake, την φράση απ'την εποχή των Pistols, "έπεσε ξύλο". Δύο δίδυμα αδέρφια, στα σαράντα τους περίπου, με την ίδια διαφορετική μπλούζα των Ramones και τις ίδιες διαφορετικές κοπέλες. Οι οποίες δέχονταν να πάρουν μέρος στις ταραχές των αγαπητικών τους με μεγάλη συγκίνηση. Η μία από αυτές ήταν μια πανέμορφη κοπέλα, γλυκήτατη φάτσα που όμως καταργούσε εντελώς τις αποστάσεις καλών τρόπων απ'τον διπλανό της. Είχε σφηνώσει ανάμεσα σ'εμένα και τον δικό της, γυρνώντας την πλάτη στους Sonics και μ'ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό της να εγκρίνει τα καραγκιοζιλίκια του καλού της. Ήταν πολύ πιο θερμή στις εκφράσεις τις απ'ότι εκείνος. Ενώ αυτός έκανε κάτι προσβλητικές κραυγές προς το συγκρότημα, σε σπαστά Αγγλικά, νομίζοντας πως έτσι τους βάζει στη θέση τους, όμως έχοντας πληρώσει για να βρίσκεται εκεί, ξεχνούσε πως εκείνοι τον είχαν βάλει στη θέση του.
Ο Freddie Dennis των Sonics με κάθε τσιρίδα του εξέγειρε το κοινό και όλοι μιμούνταν τα άναρθρα ουρλιαχτά του σαν αληθινοί γορίλες. Στο garage τσίρκο έβρισκες όλων των ειδών τα κτηνάκια να χορεύουν σε διάφορους ρυθμούς που ανακάλυπτες κι εσύ εκείνη τη στιγμή ακολουθώντας τους ασυνείδητα. Μια φίλη μου τους λέει "κριτσουράκια".
Μπαίνοντας απ'την είσοδο ήταν μια μικρή τελετή βραβείων. Ο χαρούμενος διανομέας που μοίραζε φυλλάδια για τη συνέχεια της βραδιάς στο Dr. Feel Good, ο αυστηρός πορτιέρης που έσκιζε το εισητήριο (σχεδόν άκουγες το χαρτί να τσιρίζει καθώς εκείνος του αφαιρούσε ένα μικρό κομμάτι). Οι σέξι διαφημίστριες των Marlboro τραβούσαν την προσοχή σου τόσο που ξεχνούσες ν'αφήσεις το παλτό σου στην γκαρνταρόμπα. Το περίπτερο με τα σουβενίρ της βραδιάς πάντα στη θέση του. Στ'αριστερά μοίραζαν μικρές συσκευασίες ενημέρωσης για το AIDS που συνοδεύονταν κι από ένα προφυλακτικό. Groovy. Το παιδί που μου το'δωσε ήταν τόσο στιλάτο και όμορφο που ένιωσα σα να ήμουν μέσα στο κλαμπ, εκείνος ήταν ο dj και τίνοντας τον δείκτη του προς τα εμένα εξαμέλυε τα κύμματα του Nobody But Me των Human Beinz.
Μόλις εισήλθα στον κύριο συναυλιακό χώρο, τα μάτια μου έπεσαν πάνω σε διάφορες κουλτουριάρες τύπισσες και τυπάκους που νόμιζες ότι πάνω τους αντανακλούσαν κάποια κρυφά φλας φανταστικών φωτογράφων. Η κομψότητά τους εξέπεμπε μια λάμψη επιτυχίας.
Οι Sonics βγήκαν με ανατριχιαστική συνέπεια στη σκηνή, χάνοντας ίσως έτσι λίγο από τον μύθο τους. Όλα τα support συγκροτήματα είχαν παίξει σε λογικά χρονικά πλαίσια, κάνοντας τους headliners της καρδιάς μου πιο ποθητούς στ'αυτιά μου. Δυστυχώς ρόκαραν για λιγότερο από μία ώρα, προμηνύοντας το τέλος του σόου τους με δύο αποχωρήσεις και επανεμφανίσεις. Έπαιξαν τα γνωστότερά τους χιτς με ορχιστρική συνέπεια και διάθεση για παραλλαγή, πλησιάζοντας την μαεστρία των κλασικών blues performers. Οι φωνές τους διατηρούσαν τη δύναμη ιεροκήρυκα των καθολικών, απ'αυτούς που περιοδεύουν στις νοτιοαμερικάνικες πολιτείες. Εκείνη τη νύχτα της Παρασκευής οι Sonics κατασκήνωσαν στην έρημο της μικρής μας πόλης και όλοι μαζί πιστεύοντας στο ροκ εν ρολ, λάβαμε τη Θεία Κοινωνία του ηλεκτρισμού. Ο "little hell raiser"
μπασίστας ανακοίνωσε την κυκλοφορία του καινούριου τους άλμπουμ με την εξής τρελή δήλωση: "Hope you like it, but it if you don't, fuck it"! Έκλεισαν με το "Witch", το αγαπημένο απ'τα αγαπημένα μου.
Ένας μηχανικός έκανε νόημα σ'έναν απ'τους φύλακες πίσω απ'τα κάγκελα, ότι το συγκρότημα έφυγε. Άναψαν τα φώτα και έριξαν την playlist με τραγούδια της εποχής. Εγώ πέφτοντας με όλο το βάρος μου πάνω στα κάγκελα ρωτάω τον φύλακα απέναντί μου αν στ'αλήθεια δεν θα ξαναβγούν. Με μια συκαταβατική συμπόνια και στηρίζοντας το ένα χέρι του στα δεξιά μου, μου επιβεβαιώνει ότι η συναυλία είχε τελειώσει. "Επίτηδες βάλαν τη μουσική για να φύγετε", μου είπε. Και συνέχισε: "Πρώτη φορά βλέπω τέτοια αγένεια σε μπάντα ταυτής της ράτσας. Μόνο οι μουσικοί της black metal είναι τόσο αγρίκοι, εκείνοι ποτέ δεν αποχαιρετούν. Όμως αυτοί εδώ... Έστω ένα καληνύχτα, ένα ευχαριστώ... Ντροπή". Κι εγώ συμφώνησα μαζί του κάπως απογοητευμένη από την συμπεριφορά των θεών μου. "Καλή συνέχεια σου εύχομαι και καληνύχτα", του απάντησα πιάνοντάς του το χέρι από την πάνω πλευρά, βιάζοντας να φύγω. Εκείνος το έσφιξε σε πνεύμα ανταπόκρισης, θα'λεγες απογοητευμένος κι εκείνος από κάτι άλλο.
Στην πόρτα για την έξοδο γινόταν χαμός, ο κόσμος αγόραζε μανιωδώς μπουζάκια και τους δίσκους του συγκροτήματος ενώ άρπαζε ό,τι φυλλάδιο έβρισκε απλωμένο στο περίπτερο. Ένας δάνδης γνωστός dj, πήρε τις εύθραυστες modettes του απ'τον ώμο και τις κατεύθυνε προς τα έξω. "Πάμε να φύγουμε" είπε, "τα πράγματα δεν πάνε καλά", αφήνοντας πίσω τα cd με τις συλλογές του. 'Εξω στέκονταν τα τυπάκια που είχαν προλάβει να βγουν νωρίτερα, περιμένοντας με ανυπομονησία να μαζευτούν και να συνεχίσουν το γλέντι σε κάποιο μπιτάτο μέρος... Have love... Whoa baby will travel!!!
Το garage punk συγκρότημα με τα πλασματάκια της και τον τραγουδιστή "Jack Black" με το μακρύ μπουκλωτό μαλλί bopping up and down, μεταδίδοντας το μπιτ σαν ηλεκτροσόκ. Το 60's garage συγκρότημα με τη σκερτσόζικη διάθεση και τον μπασίστα-γόη να τραβάει την προσοχή. Και το τελευταίο support (but not the least) με τους sharp looking Έλληνες "Blues Brothers" και τον keyboard-ίστα με το "exotic phantom" στιλ του, σταθερή αξία της ελληνικής garage σκηνής.
Οι γερο-μάστορες του ροκ εν ρολ είχαν και τη γκρούπι τους μαζί, την αντίστοιχη "γερο-λύκαινα" με την ίδια-απ'τα παλιά-εκρηκτική πλατίνα στο μαλλί της να χορεύει το shake με 80's χροιά πίσω απ'την κουίντα. Οι φωτογράφοι σαν αγέλη ψαριών κατευθύνονταν απ'τα χρωματιστά φώτα και παρασύρονταν απ'την πιο ηλεκτρική πόζα, σκοντάφτοντας ο ένας πάνω στον άλλο όπως ακριβώς έκανε και το ξέφρενο κοινό πίσω από τα κάγκελα.
Οι κλασικοί πάνκηδες δεν έλειπαν απ'τις μπροστινές σειρές, τιμώντας για μια ακόμη φορά, for old time's shake, την φράση απ'την εποχή των Pistols, "έπεσε ξύλο". Δύο δίδυμα αδέρφια, στα σαράντα τους περίπου, με την ίδια διαφορετική μπλούζα των Ramones και τις ίδιες διαφορετικές κοπέλες. Οι οποίες δέχονταν να πάρουν μέρος στις ταραχές των αγαπητικών τους με μεγάλη συγκίνηση. Η μία από αυτές ήταν μια πανέμορφη κοπέλα, γλυκήτατη φάτσα που όμως καταργούσε εντελώς τις αποστάσεις καλών τρόπων απ'τον διπλανό της. Είχε σφηνώσει ανάμεσα σ'εμένα και τον δικό της, γυρνώντας την πλάτη στους Sonics και μ'ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό της να εγκρίνει τα καραγκιοζιλίκια του καλού της. Ήταν πολύ πιο θερμή στις εκφράσεις τις απ'ότι εκείνος. Ενώ αυτός έκανε κάτι προσβλητικές κραυγές προς το συγκρότημα, σε σπαστά Αγγλικά, νομίζοντας πως έτσι τους βάζει στη θέση τους, όμως έχοντας πληρώσει για να βρίσκεται εκεί, ξεχνούσε πως εκείνοι τον είχαν βάλει στη θέση του.
Ο Freddie Dennis των Sonics με κάθε τσιρίδα του εξέγειρε το κοινό και όλοι μιμούνταν τα άναρθρα ουρλιαχτά του σαν αληθινοί γορίλες. Στο garage τσίρκο έβρισκες όλων των ειδών τα κτηνάκια να χορεύουν σε διάφορους ρυθμούς που ανακάλυπτες κι εσύ εκείνη τη στιγμή ακολουθώντας τους ασυνείδητα. Μια φίλη μου τους λέει "κριτσουράκια".
Μπαίνοντας απ'την είσοδο ήταν μια μικρή τελετή βραβείων. Ο χαρούμενος διανομέας που μοίραζε φυλλάδια για τη συνέχεια της βραδιάς στο Dr. Feel Good, ο αυστηρός πορτιέρης που έσκιζε το εισητήριο (σχεδόν άκουγες το χαρτί να τσιρίζει καθώς εκείνος του αφαιρούσε ένα μικρό κομμάτι). Οι σέξι διαφημίστριες των Marlboro τραβούσαν την προσοχή σου τόσο που ξεχνούσες ν'αφήσεις το παλτό σου στην γκαρνταρόμπα. Το περίπτερο με τα σουβενίρ της βραδιάς πάντα στη θέση του. Στ'αριστερά μοίραζαν μικρές συσκευασίες ενημέρωσης για το AIDS που συνοδεύονταν κι από ένα προφυλακτικό. Groovy. Το παιδί που μου το'δωσε ήταν τόσο στιλάτο και όμορφο που ένιωσα σα να ήμουν μέσα στο κλαμπ, εκείνος ήταν ο dj και τίνοντας τον δείκτη του προς τα εμένα εξαμέλυε τα κύμματα του Nobody But Me των Human Beinz.
Μόλις εισήλθα στον κύριο συναυλιακό χώρο, τα μάτια μου έπεσαν πάνω σε διάφορες κουλτουριάρες τύπισσες και τυπάκους που νόμιζες ότι πάνω τους αντανακλούσαν κάποια κρυφά φλας φανταστικών φωτογράφων. Η κομψότητά τους εξέπεμπε μια λάμψη επιτυχίας.
Οι Sonics βγήκαν με ανατριχιαστική συνέπεια στη σκηνή, χάνοντας ίσως έτσι λίγο από τον μύθο τους. Όλα τα support συγκροτήματα είχαν παίξει σε λογικά χρονικά πλαίσια, κάνοντας τους headliners της καρδιάς μου πιο ποθητούς στ'αυτιά μου. Δυστυχώς ρόκαραν για λιγότερο από μία ώρα, προμηνύοντας το τέλος του σόου τους με δύο αποχωρήσεις και επανεμφανίσεις. Έπαιξαν τα γνωστότερά τους χιτς με ορχιστρική συνέπεια και διάθεση για παραλλαγή, πλησιάζοντας την μαεστρία των κλασικών blues performers. Οι φωνές τους διατηρούσαν τη δύναμη ιεροκήρυκα των καθολικών, απ'αυτούς που περιοδεύουν στις νοτιοαμερικάνικες πολιτείες. Εκείνη τη νύχτα της Παρασκευής οι Sonics κατασκήνωσαν στην έρημο της μικρής μας πόλης και όλοι μαζί πιστεύοντας στο ροκ εν ρολ, λάβαμε τη Θεία Κοινωνία του ηλεκτρισμού. Ο "little hell raiser"
μπασίστας ανακοίνωσε την κυκλοφορία του καινούριου τους άλμπουμ με την εξής τρελή δήλωση: "Hope you like it, but it if you don't, fuck it"! Έκλεισαν με το "Witch", το αγαπημένο απ'τα αγαπημένα μου.
Ένας μηχανικός έκανε νόημα σ'έναν απ'τους φύλακες πίσω απ'τα κάγκελα, ότι το συγκρότημα έφυγε. Άναψαν τα φώτα και έριξαν την playlist με τραγούδια της εποχής. Εγώ πέφτοντας με όλο το βάρος μου πάνω στα κάγκελα ρωτάω τον φύλακα απέναντί μου αν στ'αλήθεια δεν θα ξαναβγούν. Με μια συκαταβατική συμπόνια και στηρίζοντας το ένα χέρι του στα δεξιά μου, μου επιβεβαιώνει ότι η συναυλία είχε τελειώσει. "Επίτηδες βάλαν τη μουσική για να φύγετε", μου είπε. Και συνέχισε: "Πρώτη φορά βλέπω τέτοια αγένεια σε μπάντα ταυτής της ράτσας. Μόνο οι μουσικοί της black metal είναι τόσο αγρίκοι, εκείνοι ποτέ δεν αποχαιρετούν. Όμως αυτοί εδώ... Έστω ένα καληνύχτα, ένα ευχαριστώ... Ντροπή". Κι εγώ συμφώνησα μαζί του κάπως απογοητευμένη από την συμπεριφορά των θεών μου. "Καλή συνέχεια σου εύχομαι και καληνύχτα", του απάντησα πιάνοντάς του το χέρι από την πάνω πλευρά, βιάζοντας να φύγω. Εκείνος το έσφιξε σε πνεύμα ανταπόκρισης, θα'λεγες απογοητευμένος κι εκείνος από κάτι άλλο.
Στην πόρτα για την έξοδο γινόταν χαμός, ο κόσμος αγόραζε μανιωδώς μπουζάκια και τους δίσκους του συγκροτήματος ενώ άρπαζε ό,τι φυλλάδιο έβρισκε απλωμένο στο περίπτερο. Ένας δάνδης γνωστός dj, πήρε τις εύθραυστες modettes του απ'τον ώμο και τις κατεύθυνε προς τα έξω. "Πάμε να φύγουμε" είπε, "τα πράγματα δεν πάνε καλά", αφήνοντας πίσω τα cd με τις συλλογές του. 'Εξω στέκονταν τα τυπάκια που είχαν προλάβει να βγουν νωρίτερα, περιμένοντας με ανυπομονησία να μαζευτούν και να συνεχίσουν το γλέντι σε κάποιο μπιτάτο μέρος... Have love... Whoa baby will travel!!!
